با لب تـشنـه نـگـاهـی پُـر تـمـنّـا می‌رود          ساحـل چشمی به استـقـبال دريـا می‌رود
با دعـا چـشم تری باشد يـقـيـناً با شتـاب          روی بال عرشيان تا عرش اعلا می‌رود

دلشكسته تر ز هركس می‌شود خورشيد و ماه          يك ستـاره از مـدار كهـكـشان تا می‌رود
كوثری زخمی، هراسان از شكست روزگار          غرق خواهش در پی إنّـا فَـتَحـنا می‌رود
گریه‌های آسمان اثبات کرد این نکـته را          آه جـانـسـوز يـتـيـمـان زود بـالا می‌رود
مثل يك عـاشـق به پـای انتظارم مانـده‌ام

منتظـر در لحـظه‌های احـتضارم مانده‌ام

در دلـم شـوق وصالت را سراسر داشتم          آرزوهـای قـشنـگـی با تو در سر داشتـم
سعی كردم آنچه تو می‌خواستی باشم پدر          تا بگـويـی دخـتـری مانـنـد مـادر داشـتم
روزهای خوب من در شهر پيغمبر گذشت          هم تو بودی در كـنارم، هم بـرادر داشتم
بارها ديـدی چگونه ناز من را می‌خريد          از همه عـالم عـمويی مهـربان تـر داشتم
در خرابه مصرعی از زندگی‌ام طی شده          من كه روی شانه ات بيتی محـقّـر داشتم
آرزوهـايم هـمه بی تو به پـايـان می‌رسد

مانده از تو يك سری، آن هم به دامان می‌رسد

پـا بـه پـايت با مـشـقـت تا خـرابـه آمـدم          بـودی اما غـرق غـربت تا خـرابـه آمدم
در كنارت محترم بودم ولی در طول راه          لا بـه لای هـتـك حرمت تا خـرابـه آمدم
عمه دارد بر تنش از من کـبودی بیـشتر          خـواهـرت كـرده حـمايت تا خـرابه آمدم
دختری از روی كينه چادرم را می‌كشيد          زيــر آمــاج حـسـادت تـا خــرابــه آمـدم
گرچه روی من سیـاه از تـازیـانه‌ها شده          روسـفــيـدم بـا رشـادت تـا خـرابـه آمـدم
خواب را بر دشمنت با گريه‌ام كردم حرام

غیر نامت هیچکس نشنیده از من یک كلام